blog zawieszony

Aktualnie blog jest w zawieszeniu. Brakuje mi czasu na oglądanie meczów, poza tym młodsi ode mnie dają radę tutaj - Sporting Clube de Portugal - polski fanpage i tu - Sporting Polska. Społeczność sympatyków Sportingów w Polsce rośnie, a ja się cieszę, że dorzuciłem do tego swoje trzy grosze :) Choć w życiu pojawiły się rzeczy ważniejsze moja ogromna sympatia to tego klubu nie zginie. Szaliki, koszulki, emocje, które siedzą we mnie głęboko pozostaną na zawsze i będą mi przypominały o wspaniałej ekipie Lwów. Trzymajcie się.

Liedson

"Wszystkie deklaracje Liedsona o tym, jak to bardzo pokochał klub z Alvalade były kłamstwem" - taki wniosek można wysnuć z faktu, że Liedson, przez wielu kibiców określanych mianem żywej legendy klubu, został zawodnikiem FC Porto. Cóż z wielkiego pożegnania Liedsona po meczu ligowym przed dwoma laty? Zostało niewiele - fajne wspomnienie. Mecz, po którym i ja się wzruszyłem, bo pierwszy raz widziałem piłkarza płaczącego z powodu odejścia z klubu. 

Cóż z tego, że kibice, podobnie jak sam Liedson, płakali? Wtedy tak nie myślałem, nie uważałem go za zwykłego najemnika. Może gdyby odszedł z klubu bez specjalnego pożegnania zasiałby we mnie ziarno zwątpienia, ale po TAKIM pożegnaniu nie miałem wątpliwości - było nam dane oglądać jedną z legend Sportingu, która przywiązała się do tego stadionu, do kibiców, do kolegów z boiska, do tej atmosfery. Czuła się na Alvalade wyjątkowo i kibice, którzy tu przychodzili też czuli się wyjątkowo kiedy oglądali jego grę. Strzelił mnóstwo bramek, przy jeszcze większej liczbie asystował. Często był jedynym zawodnikiem na boisku, któremu chciało się grać. Był kimś, dopóki zarząd nie potraktował go tak jak go potraktował. Liedson musiał odejść. Do Brazylii. 

Po tym jak jego przygoda we Flamengo się zakończyła myślałem, że wróci na Alvalade jako piłkarz, a później jako skaut lub trener. Nie wiem, czy ze strony klubu był taki pomysł, jeśli nie było, to świadczy to fatalnie o prezydencie i jego ekipie. Gdyby wrócił - byłoby cudownie. Gdyby poszedł gdzieś indziej - trudno. Gdyby zdecydował się na grę w innym klubie niż Sporting - w porządku, przecież nikt nie jest zakładnikiem jednego zespołu i jego kibiców. Ale tego, że zdecyduje się na grę dla jednego z dwóch największych wrogów Sportingu (takiego określenia używa większość fanów) bym się nie spodziewał.

Kiedy do Porto w bezczelny sposób (po awanturze w gabinecie prezydenta) przechodził Moutinho powiedziałem sobie - trudno. Mimo, że był wychowankiem Sportingu trudno było oczekiwać, że w tamtym, dość szalonym czasie będzie chciał zostać w zespole, który nie gwarantuje mu sukcesów. Drażnił tylko styl rozstania - bez słowa "dziękuję". Niedawno do Porto odszedł Izmailov - tutaj nie było bólu, bo ani Marat nie jest wychowankiem, ani też nie prezentował formy, która pozwalałaby na walkę o pierwszy skład. Wiecznie połamany, choć przywiązany do kibiców i klubu. W kontekście tych transferów kwestia Liedsona zakrawa o jakiś absurd. Może bierze się to z chęci upokorzenia przeciwnika, czyli Sportingu? Tego się pewnie nie dowiemy.

A na razie musimy z tym żyć. Jakoś...

Nagłe olśnienie

Godinho Lopes, jeszcze prezydent klubu

Dawno nie było tylu tematów, by o nich poblogować. Nie ukrywam, że wolałbym nie pisać nic, tylko cieszyć się kolejnymi zwycięstwami, ale jakoś tak już jestem skonstruowany, że rzeczy mniej przyjemne dostarczają mi ochoty do blogowania, te przyjemniejsze - mniej. Do rzeczy.

Kiedy już się wydawało, że klub nie jest w stanie nas już niczym zaskoczyć, życie przyniosło nowe atrakcje. Piłkarze przegrali po raz kolejny (dziesiąta porażka w tym sezonie, piąta w lidze) z Pacos, a prezydent Lopes ocknął się na chwilę z zimowego snu i wypieprzył trenera Vercauterena, stwierdzając przy tym, że Sporting zasługuje na coś więcej, niż rozwiązania tymczasowe. To Ci dopiero niespodzianka! Godinho dzień po kolejnej porażce wstał, przeciągnął się przed lustrem, podrapał po głowie i stwierdził: "Coś tu nie gra". Szkoda, że nie wpadł na ten pomysł zanim zatrudnił Belga.

Jeszcze niedawno sądziłem, że zmiana trenera jest potrzebna. Już po pięciu kolejkach ligowych wydawało się, że Sporting fatalnie wszedł w sezon.Okazuje się, że z trzech trenerów, którzy w tym sezonie już prowadzili Sporting, Sa Pinto ma najlepszy bilans spotkań.

Sa Pinto: 9 spotkań. 2 wygrane, 5 remisów, 2 porażki
Oceano Cruz: 4 spotkania. 0 wygranych, 1 remis, 3 porażki
Franky Vercauteren: 10 spotkań. 2 wygrane, 3 remisy, 5 porażek

Ze skutecznością Sa Pinto Sporting miałby przynajmniej pewne utrzymanie, a tak będziemy drżeć o to do samego końca rozgrywek ligowych. W sumie już tylko te rozgrywki nam pozostały.

***

Izmailov w Porto. Jeszcze niedawno reprezentant Rosji miał pretensje do Joao Moutinho, że ten przeszedł do drużyny, której kibice Sportingu zwyczajnie nie cierpią. Dziś postępuje podobnie i jakoś nie mogę tego zrozumieć. Chyba, że to taki sposób Porto na dręczenie ledwo zipiącego zespołu Lwów - wyciąganie zawodników albo najbardziej wartościowych, albo mocno zżytych z klubem. Mimo to mam ogromny szacunek dla Marata, który był w zespole od dawna, zawsze chętny do gry, choć nie zawsze gotowy. Wystarczy spojrzeć na tę tabelę, żeby wiedzieć dlaczego.

Kontuzje Marata Izmailova (źródło: transfermarkt.com)

P.S. W ramach rozliczenia za Izmailova przychodzi Miguel Lopes i bramkarz Hugo Ventura.